Voor Rogier Willems (1969) is ieder portret dat hij schildert opnieuw een verkenning van de mogelijkheden van de verf en de eigenheid van zijn model. Een zoektocht teneinde een schilderij te maken dat tot je spreekt en dit over honderd jaar ook nog doet. Om het leven te vertalen en een waarachtige ontmoeting teweeg te brengen.  
Staart de persoon wezenloos voor zich uit of heeft hij diepzinnige gedachten? Een naar binnen gekeerde blik laat je als kijker in het ongewisse. Dát dubbelzinnige moment wil Willems treffen. Het moment dat je naar binnen gezogen wordt in de gedachtewereld van de geportretteerde en in je eigen hoofd gaat zitten.  
 
In de overtuiging dat wanneer hij de buitenkant heel goed bestudeert, hij vanzelf de binnenkant pakt, zit Willems zijn modellen dicht op de huid. Niet letterlijk, maar via de vele foto’s die hij maakt. Hoe zit die wang in elkaar, hoe voelt de huid aan? Iedere porie in een gezicht wil Willems kunnen zien en begrijpen. Zo kan hij keuzes maken en met zoveel mogelijk begrip schilderen. Weten wat hij weglaat en al het andere geloofwaardig neerzetten. Het schilderproces en hetgeen een model bij hem oproept is belangrijker dan exacte gelijkenis.